Een column van Jasper Schagen, leerkracht op basisschool de Archipel, over ventilatie, het opleiden van de virologen van de toekomst en een nieuwe hashtag.
Herfstvakantie. We zitten alweer 8 weken in een nieuw schooljaar. En wat voor een. We nemen de problematiek van vorig jaar mee en krijgen er nog een stapel onzekerheid bij cadeau. Tegelijkertijd beginnen we aan een nieuw jaar zoals elk ander: Een nieuwe klas, nieuwe ideeën, nieuwe collega’s en vertrouwde gezichten, systemen en omgevingen. Op zich is de huidige situatie smullen als je een column mag schrijven (en misschien wel alleen dan). Ik kan wel uit 20 onderwerpen kiezen. Misschien eens een eigen podcast of talkshow? Ik zal het voor nu laten bij wat de laatste tijd nogal mijn aandacht trok: vanzelfsprekendheden.
Vanzelfsprekendheden en VLA
Er komen veel dingen aan het licht waar ik nooit over na heb gedacht. Ventilatie bijvoorbeeld. Als het stinkt in de klas doe ik een raam open. Of als het warm is. Als het koud is of regent, gaat het dicht. Tegenwoordig is zelfs deze vastigheid verdwenen. Het Jeugdjournaal had laatst als stelling: ‘Een raam open in de klas is lekker.’ Ja, daar zul je het waarschijnlijk mee eens zijn. Maar de crux zit hem natuurlijk niet daar. Ventilatiesystemen in het onderwijs zijn opeens een hot item en daar gaat nu (aan de hoeveelheid stof te zien voor het eerst) de bezem doorheen. Ik las in het nieuws dat de vereniging van leveranciers van die systemen, die bestaat blijkbaar, dat voorlopig niet opgelost krijgt. Niet opgelost krijgen wat eigenlijk je primaire taak is, dat verbaasde me. Zouden we eens in het onderwijs moeten proberen: ‘Uw kind kan niet lezen? Ze kent de tafels niet? Dat krijgen we voorlopig niet opgelost, er zijn helaas geen onderdelen op voorraad.’ Die vereniging voor ventilatiesystemen heet trouwens de VLA en hun baas wordt de VLA-voorzitter genoemd. Dat vond ik dan wel weer een mooie titel die ik vroeger graag had gekregen als ik voor zondag het toetje uit mocht kiezen.
"Zonder dat we dat misschien wisten leiden wij al jaren de nieuwe virologen op"
'Dat is al de hele corona zo'
De coronacrisis, of coronaperiode, of tegenwoordig gewoon afgekort als De Corona (ik hoor geregeld iemand zeggen: ja dat is al de hele Corona zo) legt volgens mij soms pijnlijk bloot wat we voorheen als vanzelfsprekend beschouwden. Niet werkende ventilatiesystemen bijvoorbeeld. Mooi moment van bezinning dus om na De Corona eens lekker dicht bij elkaar te gaan zitten en te bespreken wat we willen houden uit deze periode. Van mij mogen bijvoorbeeld de drie zoenen als begroeting wegblijven. Of de zeer ongemakkelijke verjaardagsliedjes waarbij je de kring rondkijkt, lacht en hoopt dat het snel voorbij is en de hieperdepiep niet net zo vaak wordt herhaald als je leeftijd.
#friedepiepeloftoemorrow
Tegelijkertijd zie en hoop ik ook dat dit maar weer eens een eyeopener voor alles en iedereen is om door te hebben hoe belangrijk ons werk is. Zonder dat we dat misschien wisten leiden wij al jaren de nieuwe virologen op. En de Famke Louises, verplegers en VLA-voorzitters. En niet te vergeten de held die elke dag heel stilletjes de deur van mijn lokaal opent om de klink te ontsmetten. Al een paar jaar schreeuw ik mee om extra aandacht voor 'onze’ kinderen, om nog beter in te kunnen zetten op wat helpt en om kinderen te bevrijden van angsten, onzekerheden en hokjes denken. Dat kan alleen, het wordt misschien eentonig, met voldoende goede en goed uitgeruste (inclusief dubbele betekenis) leerkrachten. Tijd voor een nieuwe hashtag om deze boodschap kracht bij te zetten? #friedepiepeloftoemorrow?
Dagelijks leven in de klas
In het dagelijks leven in de klas verandert trouwens gelukkig niet zo veel. Ik haal weer enorm veel energie en plezier uit mijn nieuwe klas en het samenzijn met collega’s, voor zover dat kan. De kinderen mogen dan vinden dat ik inmiddels meer grapjes maak dan lesgeef en dat mijn nieuwe jas net iets te sjiek is, ik blijf graag doen waar ik blij van word. Ondanks De Corona.
