De Bende van D.
Het is veel in het nieuws: dyslexie. Er wordt getwijfeld aan het bestaan, aan het onderwijs en laatst nog dat vooral kinderen uit de meer welgestelde gezinnen de diagnose krijgen. Dat is de discussie. Op naar de praktijk.
Ook bij ons zijn er kinderen met dyslexie. Of een hardnekkig lees- en spellingprobleem. De meeste kinderen volgen een dyslexietraining na de diagnose. Maar hoe zit het na zo'n training? Hoe kun je ervoor zorgen dat de training effectief blijft?
Ik wilde voorkomen dat één van m'n uitgetrainde kinderen uit groep 7 terug zou vallen en heb hem gekoppeld aan een klasgenoot die net startte met een training. Zo konden ze samen huiswerk maken op school. Samen herhalen, samen aan het werk. Ondertussen liep een meisje in groep 4 vast. Diagnose onduidelijk, lees- en spellingprobleem maar al te duidelijk. En...een grote deuk in het zelfvertrouwen. De club van twee nam haar op sleeptouw. Bespraken de dingen die je voelt wanneer het niet lukt met die letters. Psycho-educatie van de bovenste plank. Ze gingen met z'n drietjes aan de slag. In een apart kamertje, knieën op de stoel, billen in de lucht, gebogen over de spellingcategorieën. Ze vergaten de tijd, werkten hard door. Volledig zelfstandig. De leerkracht uit groep 4 keek vol verbazing naar haar leerling die in de klas grote moeite heeft met haar concentratie. De oudste van het stel wierp zich op als organisator. Regelde wekelijkse bijpraat-afspraken met mij. Zette collega's en zelfs de directeur aan het kopiëren. Schreef kleine werkevaluaties ("hoi Marloes, vandaag ei/ij geoefend. Emma vindt het nog lastig") en liet die achter op mijn toetsenbord op momenten dat ik niet aanwezig was. Met elkaar een plan met doelen opstellen was een logische volgende stap. Meer kinderen wilden op deze wijze werken.
De club van drie werd de club van vijf.
Een nieuw lid twijfelde aan de werkwijze. "Maken we dan niet te veel grapjes, werken we dan wel?" Na een week waren zijn twijfels verdwenen. Tijd voor grapjes is er altijd, maar vaker zijn ze hard aan het werk, elk met hun eigen onderdeel. Inmiddels hadden ze zichzelf een naam gegeven: De Bende van D(yslexie). Onderlinge afspraken inclusief beloningssysteem werden vastgesteld. Vorige week had de Bende genoeg punten bij elkaar gespaard voor hun afgesproken beloning: kleien. Er kwam vanzelfsprekend een gezamenlijk klei-onderwerp: dyslexie.
Ik ben ontzettend trots op dit clubje kinderen. Ze hebben zoveel meer geleerd en bereikt dan de doelen die ze gesteld hebben. Ze zijn boven zichzelf uitgestegen. Ze willen allemaal door met de Bende volgend schooljaar. Ze hebben hun leren vormgegeven en hun zelfvertrouwen een enorme oppepper gegeven. En dat is terug te zien in de klei.
